Αν και διαιτολόγος έχω ένα κρυφό μυστικό που το κρατώ καλά κρυμμένο ως επτασφράγιστο μυστικό. Είμαι λάτρης της σοκολάτας. Ναι, μπορώ τώρα να το φωνάξω, ΑΓΑΠΩ την σοκολάτα γάλακτος, και ντρέπομαι να πω πως αγαπώ σχεδόν το ίδιο και την λευκή «σοκολάτα» (αν και δεν είναι πραγματική σοκολάτα αφού δεν περιέχει καθόλου κακάο), ενώ μου αρέσει ποοολύ λιγότερο η σοκολάτα «υγείας» (που παρεπιπτόντως δεν είναι πραγματικά υγείας αλλά περιέχει σε μεγαλύτερο βαθμό τα πολυπόθητα αντιοξειδωτικά).
Τώρα αφού το φώναξα δυνατά να σας πω το πρόβλημα που 
αντιμετωπίζω, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε… τις βρίσκω παντού μπροστά μου με αποτέλεσμα να έχω έντονη επιθυμία μέσα στην ημέρα να τις καταναλώσω. Βρίσκονται κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ. Στο σούπερ μάρκετ όπου πάω για τα ψώνια της εβδομάδας είναι εκεί, στα αρτοποιοία που πάω να ψωνίσω το γάλα και το ψωμί είναι εκεί, ακόμα και στη φρουταρία όπου πάω για να προμηθευτώ τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά της εβδομάδας! Και δεν φτάνει μόνο αυτό, όταν γυρίζω σπίτι τα παιδιά μου κρατούν από μία σοκολάτα στο χέρι γιατί κάποιος φίλος τους απο το σχολείο είχε την ονομαστική του γιορτή ή τα γενέθλιά του και τους κέρασε. Και αν νομίζεις ότι οι σοκολάτες βρίσκονται μόνο στα παραπάνω μέρη, είσαι γελασμένος, γιατί βρίσκονται ακόμα και στο ταμείο της καφετέριας, στον παιχνιδότοπο, στην καντίνα του πάρκου που θα πάμε με τα παιδιά για να παίξουν, στα πάρτυ γενεθλίων, στις επισκέψεις και στα τραπέζια γνωστών και φίλων, στο σπίτι της γιαγιάς βεβαίως βεβαίως… Βρίσκονται κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ.
Και αφού τις βλέπω όπου και αν πάω πλέον μπαίνει η ιδέα στο υποσυνείδητο ότι όχι μόνο θέλω αλλά ΠΡΕΠΕΙ να τις καταναλώσω για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα απόλαυσης. Τα λίγα δευτερόλεπτα απόλαυσης που θα με οδηγήσουν σε αρκετές ώρες μετά σκέψης ότι τελικά δεν έπρεπε να είχα ενδώσει.
Το ξέρω πως είναι εθιστική, το καταλαβαίνω, το γνωρίζω και πολύ καλά μάλιστα. Η κατάχρηση της ζάχαρης, δηλαδή το πρώτο συστατικό της σοκολάτας, μας κάνει εξαρτημένους με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η κατάχρηση ναρκωτικών, όπως η νικοτίνη, η κοκαΐνη και η ηρωίνη. Και το ξέρω πως η απόλαυση που θα μου δώσει η σοκολάτα θα είναι μόνο για κάτι δευτερόλεπτα, ενώ οι θερμίδες που θα «κερδίσω» τρώγοντας την θα είναι όσες καταναλώνω σε μισής ώρας έντονου τροχαδιού. Και το ξέρω πως, όσο συχνά την καταναλώνω, τόσο πιο πολύ την αναζητάω -το λεγόμενο σύστημα «ανταμοιβής» του εγκεφάλου-.
Και γι’ αυτό ΕΠΡΕΠΕ με την πάροδο των χρόνων να μάθω να την απολαμβάνω όταν πραγματικά την αναζητάω και σε μικρές ποσότητες. Έτσι έμαθα να μην την αγοράζω για να την έχω στο σπίτι μου ή στο γραφείο μου, έτσι ώστε να μην μπαίνω στον πειρασμό να την καταναλώσω. Ακόμα και όταν την βλέπω ξαφνικά μπροστά μου, να γυρίζω το κεφάλι μου από την άλλη και να συνεχίζω την ημέρα μου.
Έμαθα να ζω μαζί της χωρίς να έχει την αποκλειστικότητα μου. Κι έτσι μπορώ να την απολαμβάνω χωρίς να είναι επιβλαβής για την υγεία μου.
